“Het is niet anders. Adem in, adem uit”, zegt hij. Hij sjokt weg bij de kassa met een tas vol bier, bakjes met blokjes kaas, stukjes worst en andere hapjes. Hij laat de caissière en mij met vochtige ogen en in stilte achter.

Een onverzorgde man in wit joggingpak
Even daarvoor vang ik vanuit een gangpad het gesprek op dat hij heeft met de caissière. Ze vraagt hem, vanwege alle hapjes vermoed ik, of hij jarig is en dat beaamt hij. Als ik achter hem aansluit bij de kassa met mijn pak kattenbrokjes - ze waren op, dus ik was al om kwart over 8 in de supermarkt, waar ik eigenlijk nooit kom en zeker niet zo vroeg - zie ik een wat onverzorgd uitziende man in een wit joggingpak bij haar staan. Mijn brein doet spontaan allerlei aannames: eenzaam, behoefte aan een praatje, alcoholverslaafd? Ik betrap mezelf wat beschaamd op deze oordelen en mijn gevoelige oren kunnen niet anders dan het gesprek volgen. Ik ben nu eenmaal altijd geïnteresseerd in het verhaal achter mensen en heb 'oren op stokjes' zoals ik dat altijd noem.  

Verbroken contact of is er iets anders?
“Maar, ze heeft me al gebeld vanochtend hoor”, zegt hij enthousiast. De caissière reageert verrast: “Oh, dat is fijn. Helemaal uit zichzelf of werd ze erop gewezen door de verpleging?” Opnieuw probeert mijn brein te snappen waar het hier over gaat. Blijkbaar hebben ze vaker een gesprekje, als ze zo specifiek deze vraag stelt. Ik merk op dat ik meteen denk dat het misschien gaat over een dochter met wie het contact mogelijk verbroken is, maar door het woord ‘verpleging’ realiseer ik me dat het waarschijnlijk om zijn vrouw gaat.

Een licht gevoel van ongeduld
“Nee, door de verpleging hoor”, reageert hij. “Ze weet zelf niet meer dat ik jarig ben. Tja, ik denk dat het nog maar een paar maanden duurt en dat ze me dan helemaal niet meer herkent.” De caissière knikt begripvol en stelt nog een paar vervolgvragen waar hij rustig op antwoordt terwijl hij zijn boodschappen in zijn tas stopt. Ik heb een beetje haast, maar laat het opkomende lichte gevoel van ongeduld los. Er zijn belangrijkere dingen op dit moment en wat fijn dat deze mevrouw zo de tijd neemt voor deze jarige meneer. Hij zegt bijna geruststellend tegen haar: “Maar het is ook wel goed hoor dat het eindigt. Dit is toch ook geen leven zo. Ik heb eigenlijk al jaren geen vrouw meer en doe het allemaal nog voor de kinderen en kleinkinderen, die verjaardagshapjes.”

Zijn woorden maken indruk
“Ja, zo heeft ze ook geen leven meer. Ik ken het”, reageert de caissière stilletjes. De man maakt oogcontact met mij en ik voel een brok in mijn keel, tranen branden achter mijn ogen en ik zet mijn meest begripvolle blik naar hem op. Hij knikt naar ons beiden, sjokt met gebogen schouders weg en mompelt in zichzelf, maar hard genoeg om het te horen: “Het is niet anders. Adem in, adem uit.” Hij laat de caissière en mij samen in stilte achter. Ze scant mijn pak kattenbrokjes, noemt de prijs en ik reken af. We zeggen verder niets, maar weten allebei dat zijn woorden indruk op ons maken en dat we ze meenemen deze dag in.

Acceptatie door moeilijke emoties de ruimte te geven
Met een gevoel van dankbaarheid voor alles wat ik heb en met de wijze woorden van deze meneer in mijn achterhoofd, loop ik in een rustig tempo terug naar huis. Een half uur later zit ik in mijn praktijk met mijn eerste cliënte van vandaag in een mindfulnessles die gaat over acceptatie. Ze gaat door een moeilijke periode van stress en rouw en voelt dat er na maanden van boosheid en verdriet wat berusting komt. Ik vertel het verhaal van deze meneer en ze glimlacht als de boodschap binnenkomt die ik ermee wil overbrengen. Ja, dit is acceptatie. Stukje bij beetje alle emoties erkennen die er zijn en ze toelaten in plaats van ze weg te duwen. Iedere dag opnieuw. Ieder moment opnieuw. En dan als vanzelf komt er na verloop van tijd aanvaarding. Het is niet anders. Adem in, adem uit.