‘Er is geen stroom.’ Het zijn de eerste woorden die ik hoor en ik draai me nog een keer om in bed. Ik hoor mezelf gelaten reageren met ‘oh’. Mijn man doet zijn zaklamp op zijn mobiele telefoon aan en loopt in het halfdonker de trap af. Zijn woorden klinken na in mijn hoofd: ‘Er is geen stroom’. En ik denk automatisch: ach dat is vast zo weer gefikst. Kortsluiting. Aardlekschakelaar eruit geslagen, knop omdraaien en klaar.

Dus niet hè, het blijkt echt een stroomstoring.

En dan beginnen de radertjes op volle toeren te draaien. Geen stroom? Dus geen licht, geen warme douche, geen koffie, geen verwarming, geen laptop, geen wifi. Geen klanten dus vandaag! De storingsapp meldt namelijk dat de oorzaak nog moet worden gevonden en dat de reparatie weleens de hele dag kan duren. Mijn klanten ontvangen in een koude praktijkruimte, waar ook nog eens het raam open staat voor de ventilatie? Nee, dat wil ik ze niet aandoen. En online is vandaag dus ook geen optie.

Met een ouderwets nat koud washandje fris ik mezelf op. Mijn haar probeer ik wat in de plooi te krijgen met een plens koud water. Oh ja, geen föhn. Dat wordt dus een coupe hopeloos vandaag. Het zij zo.

Gelukkig is mijn mobiele telefoon opgeladen en kan ik mijn klanten appen. Begrip alom en de afspraken zijn snel verzet. Het is zoals het is. Blij dat ze dat al opgestoken hebben van mindfulness 😉. Het is inderdaad niet anders.

Ik zet een pannetje water op het vuur - gelukkig zijn we nog niet van het gas af - en ik schenk op de ouderwetse manier koffie op in een filter. Ach, zo kan het ook. Als ik de koelkast open is het donker. Oh ja, geen lampje. Bij ons geen kans op bedorven vlees in de koelkast of vriezer. Dat eten we niet. Scheelt weer.

Ik verzamel de was en wil de was uit de wasmachine in de droger stoppen. Oh nee, ook geen wasdag vandaag. Prima, morgen dan maar weer.

Wat ga ik dan doen vandaag? Niks doen en stil zitten is voor mij als hoogsensitieve high sensation seeker (HSP/HSS) eerder uitzondering dan regel.

Ondertussen begin ik te voelen dat de verwarming niet brandt. Kou en ik gaan niet zo goed samen. Meestal voel ik het meteen aan mijn neus die koud wordt en voel en zie ik het aan mijn verkleumde, witte vingers. Daarna worden al mijn spieren stram en stijf. En pijnlijk.

Tijd voor zelfzorg dus. Van mijn nog-te-lezen-stapel boeken pak ik één waarvan ik denk dat die passend is voor vandaag: ‘Terug naar het hart – compassie in het dagelijkse leven’ van één van mijn favoriete meditatieleraren: Joost van den Heuvel Rijnders.

Ik kruip met het boek, een warme beker koffie en een lekkere koek - ik vind dat ik die wel verdiend heb - op de bank onder een lekker dekbedje.

Onverwacht een vrije dag. Ik voel nu ook hoe hard ik die nodig heb. Want als in de loop van de middag de energie alle apparaten in huis weer aanzet, voel ik pas goed hoe na een hectische eerste maand van het jaar mijn energie even helemaal op is.

Een gedachte die voor een moment kortsluiting bij me veroorzaakt. Want hoor ik als coach juist niet te voelen dat het even tijd was voor meer rust? En dan schieten de wijze woorden van Joost van den Heuvel Rijnders me door het hoofd. Woorden die ik zelf ook zo vaak zeg tegen anderen: ‘Het is oké’. Ik neem vervolgens één van zijn andere adviezen ter harte en kijk met zachte ogen naar mezelf.

En die energie? Die is morgen wel weer terug.