We hebben de luxe van een fijne tuin. En ik prijs me gelukkig dat er in mijn gezin niemand is die zich daarmee bemoeit. Dus kleurt mijn tuin veel groen met paarsblauwe bloemen en hier en daar wat wit. Kleuren die me rust geven en ontspanning. Planten die ik met zorg heb uitgekozen, gepland en liefdevol verzorg.

Hé, ik zie een oranje bloem in de tuin,' riep mijn man deze week verrast vanaf zijn thuiswerkplek voor het raam. Het was mezelf ook al opgevallen, maar ik had het voor dat moment genegeerd. Bij het onkruidvrij maken van de border twee weken geleden was ik blijkbaar een stukje vergeten. Want ik wist nog van vorig jaar dat ik ze nogal stoorzenders vond in mijn paars/groene border. Die oranje en gele papavers. Dus had ik ze met wortel en al uitgeroeid. Dacht ik. Op de automatische piloot. Wég met die verstoring van mijn perfecte border.

En nu zit ik dus met een dilemma. Ga ik alsnog voor perfect of doorbreek ik mijn eigen regels van schoonheid en perfectie en laat ik ze lekker staan? En terwijl ik dit schrijf, weet ik natuurlijk zelf het antwoord al. Het is een mooie oefening in het leren zijn met ongemak, want iedere keer als ik in de tuin zit, glijdt mijn blik nu automatisch naar die gele en oranje bloemen die mij herinneren aan het feit dat het niet perfect hoeft.

Veel hoogsensitieve mensen hebben de neiging alles perfect te willen doen. Meestal om aan de verwachtingen van anderen te willen voldoen. Bang om niet oké gevonden te worden. Er niet bij te horen. Altijd streven naar de beste oplossing of het mooiste resultaat geeft stress.

Dus vanaf nu koester ik mijn papavers. Ik zie dat ze ook al tussen het grind groeien.

Ben jij ook klaar met het streven naar perfectie? En wil je leren de boel meer de boel te laten? Ik help je graag verder. Laten we kennismaken en ontdekken hoe ik jou kan ondersteunen bij het verminderen van stress en het vinden van meer rust in je dagelijks leven.