Ken je dat gevoel, dat je als een kip zonder kop je ding aan het doen bent? Dat je er helemaal niet bij bent met je hoofd? Nou, dat had ik afgelopen week. Vrij onverwacht moest mijn man een ingreep ondergaan en hoe rustig ik was onderweg naar die dag, zo spannend voelde het toen het moment van de operatie aanbrak en ik thuis ‘gewoon’ aan het werk was.

Dus tegen al mijn principes in heb ik een klant afgebeld die ik dit spannende uur van de ingreep zou coachen en ben ik maar wat gaan aanrommelen in huis. Steeds kijkend op de klok hoe laat het was en prakkiserend hoe ver het nu zou zijn op de operatietafel. Hoe het voor mijn man zou zijn en of alles wel goed zou gaan? Of één nachtje ziekenhuis voldoende zou zijn en hoe lang het algehele herstel zou duren? Kortom, mijn hoofd was lekker bezig. En eerlijk gezegd, dat gebeurt me niet zo vaak meer.

Het hielp op dat moment om mezelf maar even op de eerste plek te zetten en te voelen wat ik nodig had. Voor mij was dat een stukje afleiding – mijn administratie en wat huishoudelijke klussen doen – en tegelijkertijd ook hardop tegen mezelf zeggen dat het helemaal oké was om dit spannend te vinden. En te weten dat dat gevoel ook weer voorbij zou gaan.

Dat was jaren geleden wel anders, toen ik als moeder en mantelzorger veel tijd in het ziekenhuis door moest brengen. Ik wist toen nog niks over hoogsensitiviteit en mindfulness. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord zelfs. Ik had ook nooit geleerd mijn emoties te voelen en te uiten, dus dat draaide uiteindelijk uit op een burn-out.

Nu voelde ik gelukkig wel de verbinding met mijn lichaam en kon ik mijn gedachten van een afstandje bekijken. Ik zag welke gedachten irrationeel waren en hoe ze een loopje met me wilden nemen. Ik noem dat negatieve stemmetje ‘Miep’. Dus toen Miep weer eens aan het miepen was, moest ik daar stiekem ook wel wat om lachen. Oké niet heel hard in dit geval, daar was het toch wat te spannend voor, maar minstens glimlachen.

Je kunt leren om met een afstandje naar je gedachten te kijken waardoor ze je niet meer zo beheersen. Dat hielp me deze week door. En dat neemt niet weg dat mijn hart nog steeds bij momenten in mijn keel zat, mijn nek en onderrug gespannen voelden en dat ik koude handen had. Die stress-signalen komen immers vanzelf en kun je niet stoppen. Je kunt wel leren er anders mee om te gaan.

Gelukkig verliep de ingreep naar wens, keerde de rust in mijn lijf terug en was dat nare kip-zonder-kop gevoel weer weg. En ik werd er zelf weer eens even aan herinnerd hoe belangrijk onze geestelijke en lichamelijke gezondheid is!

Herken je dat kip-zonder-kop gevoel en wil je weer rust in je hoofd? In mijn gratis e-book '15 tips voor rust in je hoofd' vind je een serie praktische mindfulnessoefeningen die je in 5 tot 10 minuten rust brengen.